R.A.D.I.O
“ZOZ
kring krong langsung….radione para mudha sing tukang galau…Ya isih ning kene
bareng aku Widiastuti…tekan jam sepuluh bengi…sapa sing arep kirim-kirim salam,
apa telpun kanggo someone sing ana ning kana…apa sing arep ngetokake
unek-uneke…mangga kirim menyang 0856 4300 1200….tembang kapisan Lelo Lidung
saka Waljinah….bakal tak puter kanggo panjenengan sedaya…”
Swarane
sing kepenak dirungake lan alus ditrima kuping, nggawe Widiastuti wis setaun
setengah kerja ning ZOZ Radio…saliyane siaran, Widiastuti kecathet dadi
mahasiswa ning kutha Semarang.
Esuk
mangkat kuliah, sorene mangkat kerja.
Siaran kanggo Widiastuti ora mung asal ngomong sing apa wae sing
nyenengake, nanging kepriye kanthi omongane kuwi wong bisa kepenchut atine,
tentrem anggone ngrungokake tembang-tembange lan syukur bisa ngetokake apa sing
dadi unek-uneke. Saka siaran iki, Widiastuti mangerteni sathithik polahe wong
sing lagi kasmaran, polahw wong sing lagi kangen, polahe wong sing lagi nduweni
salah lan ora wani njalung pangapura karo wonge cara langsung, radio dadi
piranti kanggo kuwi kabeh, ananging peminate radio uga sansaya bubar, bubar
kagawa jaman, jaman edan…
Jam
11, Widiastuti wis rampung anggone kuliah. Kuliahe pak Hardin nggawe Widiastuti
kepingin ndang mulih. Ning dalan dheweke ketemu karo mantan pacare, Nino. Nino
ngajak Widiastuti ketemu ning kafe
mengko sore.
Widiastuti
wis ngira yen Nino si mantan sing wis seminggu diputus Widiastuti bakal njaluk
balikan. Wangsulane Widiastuti mesthi ora gelem. Nanging Nino ngumbar janji yen
dheweke bakal terus usaha supaya Widiastuti gelem nrima dheweke maneh. Omongane
Nino ora ditanggepi dening Widiastuti. Wengine, wektu siaran radio, sesi
curhat. Ana penelpun sing nyritakake critane, isine mirip kaya sing lagi
dirasakake Widiastuti lan Nino. Swarane sing telpun uga ora asing keprungu
dening Widiastuti.
Penyiar
sing biasane mangsuli curhatane penelpun, Widiastuti malah meneng suwi banget.
“Iki sapa ? iki dudu Fino nanging Nino kan ?”
“Iki sapa ? iki dudu Fino nanging Nino kan ?”
Ora
ana wangsulan saka sing telpun. Mesthi bener yen kuwi Nino. Widiastuti mateni
saluran radione, diisi tembang-tembang lan dheweke bali. Kancane sing padha wae
penyiar gumun weruh polahe Widiastuti.
Esuke
Widiastuti ditelpun marang pimpinan perusahaane, Widiastuti entuk teguran, ora
kena mbaleni kelakuane lan kudu njaluk pangapura lumantar radio. Ora mung kuwi,
dina iki ning kampus, Widiastuti dadi pusat omongan mahasiswa. Ana sing ngomong
ora professional, ora nduwe tata karma lan penyiar sing urakan. Widiastuti
nanggepi kabehane kanthi sabar.
Wengine,
Widiastuti mbukak siarane kanthi tembang-tembang sing isine gegayutan karo
njaluk pangapura, nyesel karo apa sing wis dilakoni. Siaran wengi kuwi dadi
siaran sing paling mboseni. Siaran diawasi pimpinan lan akeh penelpun sing
nakokake bab siarane wingi.
Seminggu
saka kedadean kuwi, ringking acarane Widiastuti dadi mudhun. Widiastuti wedi
setengah mati, apa maneh pimpinane krungu-krungu wis entuk pegawe anyar sing
bakal ganteni Widiastuti. Warta iki keprungu dening Nino, krasa banget salah,
Nino kudu nemoni Widiastuti, nanging njaluk pangapura wae Nino yakin ora cukup.
Widiastuti ora pernah mbales lan njawab telpune Nino, ning kampus uga
Widiastuti angel ditemoni.
Siaran
radio sing biasane disiarake Widiastuti iki wis disiarake wong liya. Sanadyan
mengkono Widiastuti tetep setia ngrungokake cenel radio ZOZ. Dadi penyiar radio
pancen diwiwiti saka kesenengane dheweke ngrungokake radio, bali maneh saka
jamane mbiyen, nggarap tugas karo ngrungokake siaran radio ning njero kamar.
Sawetara
pungkasan acara, ana penelpun sing nyebut awake kanthi jeneng Nino. Widiastuti
kenal banget karo swara iki, niate arep mateni radione lan turu, bareng krungu
Nino nyebut jenenge, Widiastuti ora sida mateni radione lan njagong nangis
sesunggrukan krungu pengakuane Nino. Saka curkate Nino, Widiastuti ngerti yen
niate Nino sebenere apik.
“Muga
Widiastuti sing aku yakin saiki lagi ning kamar ngrungokake siaran iki. Wid…aku
njaluk pangapuramu…aku ora niat ngrisuhi uripmu, apa maneh nggawe kowe dipecat
saka gaweanmu. aku kepingi kowe ngerti yen wektu kae aku ora teka menyang
panggonan biasane dhewe ketemu merga aku bimbingan skripsi, kowe ngerti ta aku
wonge gugupan, metu saka ruang sidang aku langsung lali yen ana janji karo
kowe, dudu skripsi luwih wigati kanggo aku, nanging mengkono alesanku…aku wis
tuku roti lank ado kanggo kowe nanging kowe ora gelem nrima apa-apa. Oh ya…ana
maneh aku…wetengku mules banget sawise bimbingan skripsi, dadi aku bener-bener
ora nggubris apa-apa…”
Widiastuti
sing nangis kecampuran ngguyu mlayu njupuk jakete. Metu saka njaba lawang omah,
Widiastuti weruh Nino sing lagi ngadeg karo telpun.
“Widiastutiku…wis
teka mba…dongake ya ben aku bisa balikan karo Widiastuti…”
Widiastuti
mlayu banjur nyikep mantan pacare sing bakal dadi calon bojone. Dibarengi
meseman lorone, alam melu ngrasani, gerimis nyapu sekabehe lara ning njero ati.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar