Jumat, 27 Juni 2014

Cerkakku 8


R.A.D.I.O

“ZOZ kring krong langsung….radione para mudha sing tukang galau…Ya isih ning kene bareng aku Widiastuti…tekan jam sepuluh bengi…sapa sing arep kirim-kirim salam, apa telpun kanggo someone sing ana ning kana…apa sing arep ngetokake unek-uneke…mangga kirim menyang 0856 4300 1200….tembang kapisan Lelo Lidung saka Waljinah….bakal tak puter kanggo panjenengan sedaya…”
Swarane sing kepenak dirungake lan alus ditrima kuping, nggawe Widiastuti wis setaun setengah kerja ning ZOZ Radio…saliyane siaran, Widiastuti kecathet dadi mahasiswa ning kutha Semarang.
Esuk mangkat kuliah, sorene mangkat kerja.  Siaran kanggo Widiastuti ora mung asal ngomong sing apa wae sing nyenengake, nanging kepriye kanthi omongane kuwi wong bisa kepenchut atine, tentrem anggone ngrungokake tembang-tembange lan syukur bisa ngetokake apa sing dadi unek-uneke. Saka siaran iki, Widiastuti mangerteni sathithik polahe wong sing lagi kasmaran, polahw wong sing lagi kangen, polahe wong sing lagi nduweni salah lan ora wani njalung pangapura karo wonge cara langsung, radio dadi piranti kanggo kuwi kabeh, ananging peminate radio uga sansaya bubar, bubar kagawa jaman, jaman edan…
Jam 11, Widiastuti wis rampung anggone kuliah. Kuliahe pak Hardin nggawe Widiastuti kepingin ndang mulih. Ning dalan dheweke ketemu karo mantan pacare, Nino. Nino ngajak Widiastuti  ketemu ning kafe mengko sore.
Widiastuti wis ngira yen Nino si mantan sing wis seminggu diputus Widiastuti bakal njaluk balikan. Wangsulane Widiastuti mesthi ora gelem. Nanging Nino ngumbar janji yen dheweke bakal terus usaha supaya Widiastuti gelem nrima dheweke maneh. Omongane Nino ora ditanggepi dening Widiastuti. Wengine, wektu siaran radio, sesi curhat. Ana penelpun sing nyritakake critane, isine mirip kaya sing lagi dirasakake Widiastuti lan Nino. Swarane sing telpun uga ora asing keprungu dening Widiastuti.
Penyiar sing biasane mangsuli curhatane penelpun, Widiastuti malah meneng suwi banget.
“Iki sapa ? iki dudu Fino nanging Nino kan ?”
Ora ana wangsulan saka sing telpun. Mesthi bener yen kuwi Nino. Widiastuti mateni saluran radione, diisi tembang-tembang lan dheweke bali. Kancane sing padha wae penyiar gumun weruh polahe Widiastuti.
Esuke Widiastuti ditelpun marang pimpinan perusahaane, Widiastuti entuk teguran, ora kena mbaleni kelakuane lan kudu njaluk pangapura lumantar radio. Ora mung kuwi, dina iki ning kampus, Widiastuti dadi pusat omongan mahasiswa. Ana sing ngomong ora professional, ora nduwe tata karma lan penyiar sing urakan. Widiastuti nanggepi kabehane kanthi sabar.
Wengine, Widiastuti mbukak siarane kanthi tembang-tembang sing isine gegayutan karo njaluk pangapura, nyesel karo apa sing wis dilakoni. Siaran wengi kuwi dadi siaran sing paling mboseni. Siaran diawasi pimpinan lan akeh penelpun sing nakokake bab siarane wingi.
Seminggu saka kedadean kuwi, ringking acarane Widiastuti dadi mudhun. Widiastuti wedi setengah mati, apa maneh pimpinane krungu-krungu wis entuk pegawe anyar sing bakal ganteni Widiastuti. Warta iki keprungu dening Nino, krasa banget salah, Nino kudu nemoni Widiastuti, nanging njaluk pangapura wae Nino yakin ora cukup. Widiastuti ora pernah mbales lan njawab telpune Nino, ning kampus uga Widiastuti angel ditemoni.
Siaran radio sing biasane disiarake Widiastuti iki wis disiarake wong liya. Sanadyan mengkono Widiastuti tetep setia ngrungokake cenel radio ZOZ. Dadi penyiar radio pancen diwiwiti saka kesenengane dheweke ngrungokake radio, bali maneh saka jamane mbiyen, nggarap tugas karo ngrungokake siaran radio ning njero kamar.
Sawetara pungkasan acara, ana penelpun sing nyebut awake kanthi jeneng Nino. Widiastuti kenal banget karo swara iki, niate arep mateni radione lan turu, bareng krungu Nino nyebut jenenge, Widiastuti ora sida mateni radione lan njagong nangis sesunggrukan krungu pengakuane Nino. Saka curkate Nino, Widiastuti ngerti yen niate Nino sebenere apik.
“Muga Widiastuti sing aku yakin saiki lagi ning kamar ngrungokake siaran iki. Wid…aku njaluk pangapuramu…aku ora niat ngrisuhi uripmu, apa maneh nggawe kowe dipecat saka gaweanmu. aku kepingi kowe ngerti yen wektu kae aku ora teka menyang panggonan biasane dhewe ketemu merga aku bimbingan skripsi, kowe ngerti ta aku wonge gugupan, metu saka ruang sidang aku langsung lali yen ana janji karo kowe, dudu skripsi luwih wigati kanggo aku, nanging mengkono alesanku…aku wis tuku roti lank ado kanggo kowe nanging kowe ora gelem nrima apa-apa. Oh ya…ana maneh aku…wetengku mules banget sawise bimbingan skripsi, dadi aku bener-bener ora nggubris apa-apa…”
Widiastuti sing nangis kecampuran ngguyu mlayu njupuk jakete. Metu saka njaba lawang omah, Widiastuti weruh Nino sing lagi ngadeg karo telpun.
“Widiastutiku…wis teka mba…dongake ya ben aku bisa balikan karo Widiastuti…”
Widiastuti mlayu banjur nyikep mantan pacare sing bakal dadi calon bojone. Dibarengi meseman lorone, alam melu ngrasani, gerimis nyapu sekabehe lara ning njero ati.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar